De etnische diversiteit van Andalusië

Het concept van raszuiverheid, zelfs als zoiets ooit wenselijk was, is al lang geleden afgedaan als onrealistisch. Als Europeanen leven we op een continent dat, ondanks een breder gevoel van culturele identiteit en het concept van raciale verwantschap, bestaat uit een ontelbaar aantal naties en regio's, elk met hun eigen tradities en mythologie over hun oorsprong.

Gezien dit niveau van diversiteit binnen ons eigen continent en het feit dat we aan twee grote landmassa's grenzen, is het logisch om aan te nemen dat alle gemeenschappen, behalve de meest geïsoleerde en afgelegen, niet bestand zijn tegen de grote vloedgolven van migratie die al sinds mensenheugenis plaatsvinden.

Zeggen dat we allemaal een 'gemengde' achtergrond hebben, doet niets af aan onze nationale of regionale identiteit, want het is niet zozeer de zuiverheid van het ras als wel de precieze mix van ingrediënten die ons nationale karakter bepaalt. Zo bezien bieden de mensen in Europa een fascinerende levende link naar een ver verleden, maar nergens is dit zo levendig als in de contactzones aan de randen van het continent, waar vele eeuwen van interactie tussen verschillende volkeren een waar etnisch mozaïek heeft opgeleverd.

Een wandeling door de straten van Andalusië volstaat om te beseffen dat dit een van die fascinerende contactzones is, een gebied dat wordt verrijkt door een onstuimige mix van culturen, tradities en genen, maar dat toch wordt verbonden door een gemeenschappelijk gevoel van identiteit.

Natuurlijk zou je verwachten allerlei soorten mensen te zien in een populaire toeristische bestemming als de Costa del Sol, maar de verscheidenheid die ik hier beschrijf heeft betrekking op de lokale bevolking zelf. Buitenlanders hebben misschien hun vooroordelen over hoe Spanjaarden eruit zien, maar in werkelijkheid kan een drukke straat de typische kenmerken van Kelten, Semieten, Romeinen en Iberiërs onthullen, om er maar een paar te noemen. De status van Andalusië als een magneet voor mensen van heinde en verre is niet nieuw, en het wordt weerspiegeld in de gezichten van de alledaagse Andalusiërs.

Als er in de klassieke tijd tv-programma's en computerspelletjes hadden bestaan, had de bevolking van Zuid-Spanje misschien wel het strakke mediterrane uiterlijk van hun oorspronkelijke voorouders geërfd. Maar dat is niet gebeurd. Een combinatie van hebzucht, reislust en honger heeft sinds het begin der tijden golf na golf van 'immigranten' naar de Andalusische kusten gebracht. De vroegsten van hen, Kelten uit Centraal- en West-Europa, waren al geassimileerd met de Iberiërs om de zogenaamde Keltiberische stammen te vormen.

Ze brachten hun cultuur, twistzieke karakter en bleke huidskleur naar het Iberisch schiereiland en verrijkten het gebied met hun artistieke vaardigheden en vaardigheden op het gebied van metaalbewerking, waarmee ze de basis legden voor een Keltische geest die - tot op de dag van vandaag - sterk resoneert in de noordelijke regio's van Portugal en Spanje.

Iberië ontstond pas echt door de komst van Fenicische en Carthaagse handelaren, die de lokale bevolking lieten kennismaken met hun geavanceerde cultuur. De impact van deze interactie was zo sterk dat het zou leiden tot de bloei van een zeer geavanceerde inheemse staat die bekend stond als Tartessus. Deze Semitische mensen, verwant aan de Arabieren die later de regio zouden overspoelen, werden al snel gevolgd door de Hebreeuwse medesemieten die hun toevlucht zochten na de grote Joodse diaspora. Samen met de Grieken zorgden zij voor een oostelijke mediterrane stam die, hoe belangrijk ook, later overschaduwd zou worden door de Romeinse bijdrage aan de Iberische genenpoel.

De Romeinse soldaten, bestuurders en kooplieden die hun land over hun hele rijk hadden veroverd, waren grotendeels samengesmolten met de lokale bevolking en vormden zo het begin van de Spaanse natie, die in de 5e eeuw na Christus haar eigen taal kreeg. In deze tijd begon de grootste volksverhuizing die Europa ooit had meegemaakt.

Als een rimpeling in een vijver had de ongemakkelijke beweging van Mongoolse stammen ver weg over de Euraziatische landmassa een domino-effect dat het einde van het Romeinse Rijk zou inluiden en een continent voorgoed zou veranderen. De Mongolen verdreven de Turkse stammen naar het westen die op hun beurt de Slaven naar de Germaanse gebieden dreven, waardoor de spanning en wanorde onder de bevolking toenam. Dit veranderde later in een massabeweging die de verdediging van het Romeinse Rijk doorbrak en hordes oorlogszuchtige Germaanse stammen naar Zuid-Europa stuurde. Eenmaal daar vestigden ze hun dominantie en bouwden ze krijgskoninkrijken om elkaar te beconcurreren.

Aan de vooravond van de mosliminvasie van het Iberisch schiereiland, in 711 na Christus, waren de Visigoten, Suevi en Vandalen begonnen zich te integreren met de lokale bevolking, maar een andere massale migratie stond op het punt om het evenwicht opnieuw te verstoren. Net als de Germaanse krijgsheren waren de Arabische heersers van Andalusië misschien niet zo talrijk als hun macht doet vermoeden, maar het is duidelijk dat ze, samen met de Berbers uit Noord-Afrika, niet alleen invloed hadden op veel elementen van de Andalusische cultuur, maar ook op de etnische samenstelling.

Toen de christenen na zeven eeuwen vechten de moslims uit hun laatste overblijfsel in Granada verdreven, probeerden ze de regio veilig te stellen door Moren, Berbers en Joden uit Spanje te verdrijven. In wat we vandaag de dag etnische zuivering zouden noemen, vervingen ze de voormalige veroveraars door immigranten uit Noord-Spanje, maar ze hielden geen rekening met de zigeuners die tijdens de Middeleeuwen het land waren binnengetrokken. Ondanks het feit dat deze nomaden met een donkere huidskleur aan uitwijzing ontsnapten, zouden ze nooit helemaal assimileren, in tegenstelling tot de afstammelingen van de Moren die zich bekeerden tot het christendom en opgingen in de mainstream.

Als deze lange en vaak bloedige reis het Spaanse volk heeft gevormd, zowel fysiek als cultureel, en enigszins een verklaring biedt voor het feit dat je in één oogopslag blonde, zwartharige, bleke, aquiline-neuzen en exotisch donkere Andalusiërs kunt herkennen, lijkt onze eigen tijd een heel nieuw hoofdstuk in te luiden dat bepalend is voor de bevolking.

De etnische diversiteit van Andalusië door en copyright van Michel Cruz, bezoek voor meer informatie zijn website op www.freelancewriter4u.com.